81. rocznica poświęcenia budynku - Szkoła Podstawowa nr 46

SZANOWNI PAŃSTWO

22 listopada minęło 81 lat kiedy ksiądz Czesław Grzonka, proboszcz Osiedla Warszawskiego, dokonał uroczystego poświęcenia szkoły, wygłaszając przy tej okazji podniosłe przemówienie. Niech ten jubileusz będzie okazją do spojrzenia wstecz i przypomnienia niektórych wydarzeń i faktów oraz ludzi, którzy tworzyli jej historię.

Powstała ona jeszcze w Polsce Odrodzonej. Wraz z rozwojem w latach 30-tych Osiedla Warszawskiego przystąpiono do jej budowy. Brak szkoły dawał się odczuwać coraz bardziej. Dzieci musiały uczęszczać do szkół na Śródce i na ul. Głównej. Po wielu staraniach sfinalizowano budowę szkoły. Cały koszt budowy wyniósł około 200 tysięcy złotych z funduszu Zarządu Miejskiego.

Uroczystość poświęcenia budynku odbyła się 22 listopada 1936r.

Ówczesny Prezydent Miasta Poznania płk. Więckowski nadał szkole nazwę: Publiczna Szkoła Podstawowa Stopnia III nr 46 im. Marszałka Józefa Piłsudskiego. Właściwą organizację nowej szkoły rozpoczęto z początkiem roku szkolnego 1936/1937. Ponieważ gmach nie był jeszcze ukończony, dzieci uczyły się w pawilonie Publicznej Szkoły Powszechnej nr 3 na Śródce. Nowy gmach szkolny przekazano do użytku z dniem 13.01.1937r. Szkoła należała wówczas do najnowocześniejszych, najlepiej wyposażonych szkół w Poznaniu.

Pierwszym kierownikiem szkoły został Pan Tadeusz Maciejewski, który w czasie okupacji zginął w obozie koncentracyjnym Mauthausen – Gusen.

Wybuch II wojny światowej rozproszył grono nauczycielskie i uczniów. Niemcy wywieźli całe wyposażenie szkoły, a budynek zamienili na magazyn wojskowy.

Podczas walk o wyzwolenie Poznania w 1945 roku gmach szkolny został zniszczony, szczególnie od wschodniej strony. Do 20.03.1945r. zajmowało go wojsko radzieckie.

Z dniem 19.03.1945r. kierownikiem szkoły został p. Józef Kania, który przystąpił do organizacji pracy szkoły. Szkoła otrzymała wówczas nr 28 i miała dwóch nauczycieli.

W dniu 17.04.1945r. rozpoczęło pierwszy rok szkolny w powojennej Polsce.

Nauka odbywała się w bardzo trudnych warunkach – mimo to praktycznie już od pierwszych dni działalności szkoły podjęto intensywną pracę nad odbudową zniszczonego budynku, z uporem zdobywano środki na sprzęt oraz niezbędne do nauczania materiały i pomoce dydaktyczne. Jako ważne wydarzenie w kronice szkoły można znaleźć zapis, że otrzymano pierwsze pomoce dydaktyczne, którymi były : mapa fizyczna Polski oraz 2 obrazy : „ Bitwa pod Grunwaldem „ i „Hołd pruski”.

26.10 szkoła otrzymała 150 ław dwu siedzeniowych z Zarządu Miejskiego, co umożliwiło normalniejsze zajęcia.

Od 01 czerwca 1945 roku szkoła wróciła do dawnej nazwy i odtąd nosi ponownie Nr 46. Jednak była już szkołą bez Patrona. Pierwszy powojenny rok zakończył się 14.07.1945 r. – naukę ukończyło 537 uczniów.

21.09.1945 r. na terenie szkoły swoją działalność rozpoczyna ZHP, następnie Koło PCK, które urządzało „Gwiazdki” dla dzieci. Pod koniec 1945 r. rozpoczęła działalność biblioteka. Pierwsze książki to dary dla uczniów – przyniesiono 71 książek, które ocalały ze zniszczeń wojennych. We wrześniu 1947 r. nastąpiło ostateczne zorganizowanie szkoły. Miała ona wówczas 16 oddziałów, w których uczyło się 626 uczniów. Pracowało 16 pedagogów.

Baza materialna szkoły polepszała się z każdym rokiem. Przy czynnym współudziale ówczesnego kierownika p. Albina Plewy otwarto modelarnię lotniczą. Uporządkowano dziedziniec szkoły, obsadzono go drzewami i krzewami.

Mając już pewne osiągnięcia w 1949 roku szkoła brała udział w Międzyszkolnej Wystawie Szkół Miasta Poznania, gdzie otrzymała wyróżnienie.

Młodzież często prezentowała programy artystyczne dla środowiska. O jednym z takich „wieczorów” tak pisał „Ekspres Poznański” z 23.03.1957 roku

…..”Przedstawienie na Osiedlu Warszawskim obejrzało ok. 900 dzieci. W największy zachwyt wprawiła widownię inscenizacja fragmentu „W pustyni i w puszczy”.

Staraniem kolejnego kierownika p. H. Dalkowskiego( później organizował pierwsze LO na Nowym Mieście) powstał zespół muzyczny akordeonistów i chór szkolny. Odtąd uroczystości szkolne oraz akademie dla środowiska zyskały bogatą oprawę muzyczną.

Na terenie szkoły działało kilka organizacji młodzieżowych. Jedną z nich był Szczep ZHP. Ponadto działały: PCK, Samorząd Szkolny, koła artystyczne. Dużą rolę przywiązywano też do wychowania fizycznego. Jak czytamy w :Gazecie Poznańskiej” z 07.05.1963 r. „…kulminacyjnym punktem Spartakiady Dzielnicowej P-ń Nowe Miasto były pokazy gimnastyczne uczennic i uczniów SP 46 pod kierownictwem p. Henryka Torzewskiego. W pokazie tym udział brało 120 osób”.

Od 1.09.1963 r. do końca roku szkolnego obowiązki kierownika szkoły pełniła p. Władysława Piechowiak. Był to pierwszy rok realizacji reformy szkolnej – wprowadzenie 8-letniej szkoły podstawowej, a równocześnie ostatni rok działalności szkoły na terenie całego Osiedla Warszawskiego. W czerwcu 1964 r. rejon szkolny został podzielony, gdyż przy ul. Mińskiej powstała nowa szkoła.

Od 1.09.1964 r. kierownikiem szkoły został p. Jerzy Wojtkowiak. Przeprowadził on remont szkoły, zorganizowano nowe klasopracownie. Szkoła wzbogaciła się o pierwszy telewizor.

Od 1.09.1968 r. kierowanie szkołą przejęła na 17 lat p. Mirosława Tarasiewicz. Pani dyrektor podjęła szerokie prace o charakterze modernizacyjnym i remontowym. Zorganizowano nową świetlicę, zmodernizowano stołówkę i wprowadzono obiady dla uczniów. Gabinet lekarski i stomatologiczny otrzymały nowe wyposażenie . Wszystkie prace modernizacyjne bardzo podniosły wygląd estetyczny szkoły, co miało szczególne znaczenie w związku ze staraniami o nadanie szkole imienia.

Z dniem 19.05.1971 r. szkoła zmieniła nazwą na : Szkoła Podstawowa Nr 46 im. Marii Dąbrowskiej. W miesiąc później otwarto Szkolną Izbę Pamięci Narodowej. 06.10.1974 r. placówka otrzymała sztandar. Te fakty tchnęły w współtworzących ją nauczycieli i uczniów nowego ducha.

W lecie 1974 roku rozpoczęto budowę sali gimnastycznej. W roku szkolnym 1977/1978 oddano do użytku wschodnie skrzydło. W związku z tym nastąpiła znacząca poprawa warunków pracy i nauki.

Z dniem 1.09.1985 r. dyrektorem szkoły została p. Krystyna Jaraczewska. Dzięki inwencji p. dyrektor w szkole przeprowadzono liczne remonty.

Szczególnym wydarzeniem w życiu szkoły były obchody jej 50-lecia. Uroczystość odbyła się 17.01.1987 r.

Wraz ze zmianami ustrojowymi w Polsce po 1989 r. w szkole także nastąpiły zmiany. Dzięki staraniom dyrekcji nawiązano współpracę z jedną ze szkół w Holandii. W czerwcu 1990 r. miała miejsce pierwsza wizyta młodzieży z Holandii. Uczniowie SP-46 pojechali tam w maju 1991 roku i w następnych latach.

W 1991 roku obowiązki dyrektora szkoły obejmuje p. Tadeusz Badowski. Z jego inicjatywy zostaje zawiązana współpraca ze szkołą w Sonnenbergu, w Niemczech. Od wielu lat szkoła ściśle współpracuje z Domem Polskim w Baranowiczach na Białorusi. Szkoła działała w ramach Wolontariatu poznańskich szkół na rzecz pomocy polskim szkołom na Ukrainie.

Od września 2005 r. szkoła nawiązała współpracę ze szkołami w Grecji, Hiszpanii oraz we Włoszech w ramach programu COMENIUS. W 2012 r. szkoła kolejny raz nawiązała współpracę w ramach Comeniusa .

Od października 1991 roku z inicjatywy rodziców i nauczycieli organizowane są festyny szkolne , a od 1993 r. zaczęto organizować Bale Dobroczynne. .

W maju 1997 r. nastąpiło uroczyste otwarcie nowego wejścia do szkoły. Powstała nowa sala komputerowa ze środków unijnych i sala audiowizualna, którą osobiście otwierał Prezydent Miasta Poznania Ryszard Grobelny. W sierpniu 2005 r. do użytku oddano boisko ze sztuczną nawierzchnią, a następnie nową bieżnię. Przeniesiono świetlicę i urządzono ją w nowym pomieszczeniu. Został przeniesiony także pokój nauczycielski. Na boisku powstał nowy plac zabaw dla dzieci. Wyremontowano większość sal oraz wszystkie łazienki.

1.09 .2009 roku zostały utworzone klasy o profilu sportowym. Od 2011 roku rozgrywane są w szkole turnieje szachowe m.in. o Puchar Dyrektora Szkoły. W tym samym roku szkoła otrzymała tytuł „ Szkoła odkrywców talentów”. Od 2012 r. uczniowie naszej szkoły pomagają przy Wigilii dla ubogich, którą organizuje Caritas. Co roku wolontariusze ze szkoły biorą udział w akcji Szlachetna Paczka.

9 maja 2002 r. Wielkopolskie Stowarzyszenie Dziennikarzy i Publicystów przyznało szkole CERTYFIKAT GRAND PRIX WIELKOPOLSKI 2002. W 2007 roku otrzymaliśmy po raz drugi takie wyróżnienie. Jesteśmy jedyną szkołą w Poznaniu mającą takie wyróżnienie.

Mimo 81 lat szkoła staje się coraz ładniejsza i bardziej funkcjonalna. W ostatnich latach wykonano szereg prac modernizacyjnych, które bardzo podniosły standard szkoły. A przed nami kolejne wyzwania – rozbudowa szkoły spowodowana brakiem sal lekcyjnych, termo renowacja.

W porównaniu do innych poznańskich szkół jesteśmy raczej małą placówką oświatową. Wszyscy uczniowie i nauczyciele się znają. Bardzo dobrze układa się współpraca z rodzicami, samorządem lokalnym, parafią. Dzięki temu jesteśmy jak jedna, wielka rodzina, w której panuje przyjazna atmosfera. Fakt ten wpływa pozytywnie na efektywne wdrażanie programu edukacyjno-wychowawczego. Świadczy o tym znaczna ilość laureatów różnego rodzaju konkursów, olimpiad, w tym także szczebla ogólnopolskiego i międzynarodowego.

W szkole często odbywają się liczne spotkania z wieloma ciekawymi ludźmi. Jako przykład mogę podać spotkania z Kawalerami i Damami Orderu Uśmiechu ( w tym z panią dr Wandą Błeńską), uczestnikami Poznańskiego Czerwca 56. Stowarzyszenie na każdej szkolnej uroczystości jest reprezentowane przez pana Romualda Gwizdka – mieszkańca Osiedla Warszawskiego i przyjaciela naszej szkoły. Jakiś czas temu gościliśmy pana płk. Zenona Jankowskiego, który razem z Mirosławem Hermaszewskim przygotowywał się do lotu w kosmos. Pan płk. jest absolwentem naszej szkoły. Podejmowaliśmy w szkole prezes Związku Polaków na Białorusi panią Andżelikę Borys. Z okazji 70 –lecia szkoły odwiedził nas wybitny historyk naszego uniwersytetu prof. Lech Trzeciakowski ( pracował kilka miesięcy w 1951 r. w naszej szkole). Szczególnym gościem był metropolita poznański ks. arcybiskup Stanisław Gądecki.

Wciąż chętnie gościmy w swych murach młodych harcerzy oraz seniorów ZHP. Eksponujemy również ich historyczne sztandary i symbole harcerskie.

Kończąc chciałbym powiedzieć, że trudno jest w ciągu kilkunastu minut przedstawić 80-letnią historię szkoły, omówić pracę i wszystkie sukcesy dyrekcji, grona nauczycielskiego, uczniów, pracowników administracji i obsługi, czy też wszystkich współpracujących ze szkołą jej „sojuszników”. Szczególnie gorąco trzeba wyrazić słowa uznania tym, którzy oddani sercem i umysłem szkole

i młodzieży, przepracowali w niej wiele lat, a dla niektórych była ona pierwszym i jedynym miejscem pracy pedagogicznej.Należy też oddać hołd tym, którzy już na zawsze odeszli i nie mogą cieszyć się z nami dzisiejszym jubileuszem szkoły, dla której pracowali.